Pandemi süreci herkes için zor bir süreç lakin bazen iyi ki de olmuş demekten kendimi alıkoyamıyorum. Neden derseniz; yaklaşık 3 aydır dünya da sular duruldu kimse kimsenin canına malına kast edemedi. Savaşlar durdu zalimlik son bulmuştu tam aradığımız istediğimiz yaşam buydu derken yine hüzünlü haberlere boğulduk.

Ne yazık ki son bir kaç gündür dünyada savaş tekrar başladı ülkemizde engelliler başta olmak üzere şiddet ve ölümler başladı.

Daha dün otizmli kardeşimiz Taha önce kayboldu, sonra vefat haberi geldi.

Osmaniye’de bir bakım merkezinde engelli kardeşimiz  S.A hunharca şiddete maruz kaldı!

 Giresun’da İkranur küçüçük bedeni ölümü ile yüreklerimizi yaktı. 

Sonra Eskişehir’de su kanalına düşen Irak’lı otizmli Yusuf kardeşimiz o da bizi derinden sarstı. 

Çünkü annesi onu ararken bir röportajında yavrumu tutamadım yalın ayak kaçtı gitti elimden diye  söylüyordu.

İşte hayat bu kadar kısa 3 satırlık...

İnsanlar neden hiç ölmeyecek gibi kötüler anlamıyorum. Bir masum çoçuğun çığlığı ile arşı ala titrer bilmezler mi? Hele ki bu engelli bir çocuksa. 

Tüm dileğimiz bir çocuğun gözyaşlarıyla ıslanmasın bu dünya. Bir annenin yüreği evlat acısıyla kor olmasın.

Özellikle engelli çocuklarımızı şiddete maruz bırakanlara iki çift lafım var. Sanıyor musunuz ki onlar kendini savunamıyor diye yaptıklarınız yanınıza kar kalacak. Bu ülkenin adaleti var, savcısı var hakimi var. Hadi hiç biri olmadı ilahi adalet var. Onlara yapılan istismarlar ve zulümlerin hesabı bir gün öyle bir kesilir ki siz yaşadığınıza bırak bu dünyadan geçtiğinize bile pişman olursunuz.

Toplum olarak üzerimize düşen görevler var. Herkes etrafına dikkat etmeli tek başına gezen bir çocuk görürseniz yanlız  bırakmayın sokaklar güvenli değil,

mutlaka devletimizin resmi kurumlarına teslim edin ki anneler artık ağlamasın.

Dilerim ki uyandığımız hiç bir sabah bu dünyada çocuklara hiçbirşey olmasın. 

Çünkü onlar yarınlarımız çünkü onlar geleceğimiz..

Çocukların öldürülmediği bir Dünya hayaliyle...

Kalın selametle.