Dünya İşitme Engelliler ve Engelliler Federasyonu “Engelim Özgürlüğüme Engel Değil” projesi kapsamında farkındalık yaratmak amacıyla yeni bir proje başlattı.

Proje çok derin ifade ve mesaj taşımakta. Kısaca; “Evet ben engelliyim ve engelimle Özgür bir yaşam sürmek istiyorum. Yeter ki bize engel olunmasın.”

Yaşamımızda bir dakika sonramızın garantisi yokken hepimizin birer engelli adayı olduğunu unutmamamız gerekiyor. Kendimizi ne kadar sağlıklı hissetsekte yaş aldığımız her gün bizlerde birer engelli durumuna düşüyoruz. Merdiven çıkıp, inemez, gözü kulağı eskisi gibi göremez, duyamaz durumuna geliyoruz. Yarın kısmen veya tamamen engelli olacağımızın bilincinde değil miyiz?

Engelli tabelası olan park yerlerine, engelsiz insanların araçlarını park ettiklerini defalarca görüyoruz. O tabelayı gördüğü halde park eden insanlarımız, asıl görme engelli değil midir?

Bedensel engelli ve tekerlekli sandalyelere mahkum olmuş insanlarımız için binalara, engelli asansörü yapmayı akıl edemeyen Müteahhitimiz, asıl bedensel engelli değil midir?

Sarı hatlarla belirlenmiş, özel kaldırım taşları ile döşemmiş, (Hissedilebilir zemin) görme engelli yolununun ortasına masa atan, tabela koyan, kaldırımlarda mal sergileyen esnafımız, asıl zihinsel engelli değil midir?

İşitme engelli insanlarımızla konuştuğumuzda, cümleleri 3-4 defa tekrar ettirdiğinde sinirlenen, “tamam yok bir şey” diye tepki veren insanlarımız, asıl konuşma engelli değil midir?

Bir çok kurum ve kuruluşlarda 21. yüzyıl Türkiye’sinde engelli insanlarınızın yaşam standartlarını kolaylaştıracak hiçbir çalışma yok.

Camilerimizde engelli vatandaşlarımız için özel bir alan hiç gördünüz mü? Ama engelliler için yardım kutuları mevcut.

Kaç tane okulumuzda engelli öğrencilerimiz ve vatandaşlarımız için engellilere özel sistem kurulduğunu gördünüz?

Toplu taşımalarımızın yüzde 95’inde engelliler için sistem yok.

İl ve ilçe belediyelerimizin yüzde 85’inde engelli yolu ve engelli trafik ışığı yok.

Stadyum, tiyatro, sinema konser alanları gibi yerlerin yüzde 95’inde engellilere özel yapılmış bir çalışma ve alan yok. Bunlar gibi binlerce örnek verebiliriz. Aslında engelliler için yapılmayanları değil de yapılanları yazsak beş satırda özetlemiş oluruz.

Geçtiğimiz günlerde, D.i.E.F (Dünya İşitme Engelliler ve Engelliler Federasyonu) Başkan danışmanı sevgili dostum Metin Tunç İmrak ve basın danışmanı Levent Çekiç ayrı ayrı aradılar. D.i.E.F olarak farkındalık yaratmak adına Ankara’ya bir ziyaret gerçekleştireceklerini, bu ziyarette benim de eşlik etmemin kendilerini mutlu edeceğini söylediler. Ziyaret içeriğinde, işitme engelli insanlarımız ve refakatçileri, sanatçılar, D.i.E.F başkanlarının bulunacağını belirttiler.

Çok istediğim halde, programlarımın yoğunluğu nedeniyle maalesef katılamadım. Ama harika işler yaptıklarını, işitme engellilerin sorunlarına can pare eğildiklerini ilgilendiklerini görüyorum. Engelli vatandaşlarımıza çok şey katacaklarına inanmıyorum.

Tüm engellerin iyiliklerle, hoşgörüyle, sevgi ve saygıyla aşılacağını biliyorum. Yeter ki beyinlerimiz engelli olmasın

yeter ki ülkemizde 531 bin engelli insanımızın yaşadığından haberdar olalım. Varlıklarını hissedelim.

Yeter ki onlara bir de biz engel olmayalım.

Saygılarımla