Bugün bu satırları kaleme almaktaki amacım; engelliliğin bir kader olmadığını ve toplumun namusu olduğunu birkez daha hatırlatmaktır. Hepimiz gibi onlarda toplumun önemli birer parçası... Hem de temel taşlarından biri. 
Onların hayatını kolaylaştırmak için hepimiz öncelikle onların sorunlarının farkına varmalı ve gündeme taşıyarak toplumsal bilinç oluşturmalıyız.
Temel hareket noktasımız kısa vadeli değil uzun bir hayat içinde; "engelleri kaldırarak herkesi içine alan ve herkes için ulaşılabilir bir toplum yaratmak" olmalıdır. Engelliye acıyarak değil, hayranlıkla bakmalıyız. Engelli olmanın bir kusur bir ayıp olmadığının farkına varmalıyız.
Tabi sadece bireylere değil devletin üzerine de büyük görevler düşüyor. Engellileri dört duvar arasına kapatıp onlara "sadaka" anlayışıyla ve bir "lütuf" gibi yaklaşmak değil; onları kucaklayarak, yeteneklerine göre çalışma olanağı sağlayarak ve sosyal hayatın içinde aktif, onurlu bir unsur haline getirip üretim sistemine dahil edilmesi gerekiyor.
Yerel yönetimlerde günlük hayatta yaşamın zorlaşmaması adına kolaylaştırıcı çözümler üretmelidir. Bir engelli sarı çizgisinin bir ağacın önünde bittiği ya da engelli yollarına denk gelen bariyerler gibi sıkıntıları artık konuşmamalıyız bile.
 Onları sadece yardıma muhtaç birer birey olarak görürürsek asıl ozaman engeller öreriz biz önlerine. Tüketici toplumun değil üretici toplumun birer parçası olmalarına tek engel bizleriz. 
Fırsat verildiğinde ne kadar takdire şayan işler başarıyorlar bunları görmüyor muyuz?
Tarihe baktığımızda nice örnekleri var.
Hem Türkiye’de hem de Dünya da!
Ünlü halk ozanımız duayen Aşık Veysel’den tutun astro fizikçi olan Stephen W. Hawking’e birçok isim tarihin sayfalarına ismini altın harflerle yazdırdı. Sayfalarca binlerce örnek var. Yazmaya kalksak satırlar son bulmaz, sayfalar yetmez.
Şimdi geriye tek bir şey kalıyor. O da zihnimizdeki engelleri kaldırmak.
Engelsiz bir yaşamın mümkün olduğu güzel günler dileğiyle...