Hayat bazen bir tren yolculuğu gibidir. Bazı istasyonlarda birileri girer hayatına; arkadaş, dost olur. İyi ki varsın dediğiniz türden yanınızda olur yolculuğun boyunca. Kimi istasyonda kendiliğinden iner terk eder treni, incinirsin ama zamanla iyi ki inmiş dersin. Bazen hiç hesapta olmayan durumların içine çekiliveririz. Hayal bile etmediğimiz olayları yaşarken buluruz kendimizi. Bizi üzenlerde istasyonlarda indirir, geriye bakmadan tren yolculuğu devam edersin.

Yolculuk süresince hayatına girenler esasında birer ödüldür. İyisiyle de kötüsüyle de... Kötü derken de hiç kimse saf iyi ya da saf kötü diyemeyiz. Olaylar ve konulara göre kişini o anki ruhsal durumuna göre vereceği tepkiler değişkenlik gösterebilir. O yüzden hiç kimseye çok iyi insan ya da kötü insan demiyorum ( Melek gibi çok iyi dediğin insanın canını yak da gör bakalım, o melek sana neler yapacak, aklın şaşar kalırsın). Cennet kapısı bile sevabı çok olanlar için değil midir? Ya da cehennem saf kötüye mi aittir. Sana verilen değere göre ödülüne sahip çıkman en doğrusudur. Üst üste zarar vereni hala hayatında tutarsan bu senin hatalı seçimindir. Hatayı devam ettirmek en tehlikeli ruh halidir.

Giden ya da gitmesini istediğin kişinin, sana kaybettiklerini ve kazandıklarını düşünürsün. Belki de hiç etkisi olmamıştır, onca zaman kendini kandırmışsındır. Boşuna emek sarf ettiğini düşünüp kendine kızarsın. Öyle değil işte diyerek silkelenirsin. Ben ona neler yaptım kıymet bilmedi dersin. Güvenimi kırsa da, yarı yolda bıraksa da, beni anlamak istemeden yargılasa da, üzse de, ihanet etse de, canını yaksa da affedersin... Çünkü sana gerçeği tecrübe ederek kazandırmıştır. Allaha havale edip, yoluna daha güçlü devam edersin. Çünkü bilirsin ki; gün geldiğinde bu hayat sahnesindeki sen dâhil tüm oyuncular; tavla gibi, satranç taşları gibi, tabu ve bilumum oyun gibi bittiği zaman, yine aynı kutuya konulacaktır.

Tecrübeler bazen hayatımıza kendi verdiğimiz fırsatları aralayarak oluşur. Üzdü beni değil, ben üzmesine fırsat verdim ama iyi ki de vermişim ki başka açıdan gördüm demek lazım belki de... Kişi hayatına tesadüfen ya da herhangi bir sebeple girdiyse ve bunu kabul ettikten sonra devamını sen sağlarsın. O yüzden bize farkındalık katan kişiye, üslubuyla doğru davranış sergilemek gerekir.

Hayatına giren insanlar, muhakkak sana bir kazanç sağlamıştır. İyi ya da kötü de olsa kazandırmıştır. İyi kısım mutlu ederken, kötü kısımlar da acı verir. İçini yakar. Dibe vurduğunu düşünürsün belki de. Ona güvenmiştim, arkadaşım, dostum, sevgilim, sırdaşım sanmıştım dersin. Kavrulursun acıdan. Zaman geçer acın azalır, gerçekleri görmeye başlarsın. Bu benim için tecrübe oldu dersin iyi kısmından bakarak. Daha da güçlenirsin, başın daha da dik olur hayata karşı. İç savaşını kazanmanın keyfiyle geleceğe daha umutla bakarsın. İç savaşında takılı kaldıysan eyvah, uzman bir dış desteğe ihtiyacın vardır bilesin.

---

Her insan bir kitap gibidir, kimini keyifle defalarca okursun, kimini de herhangi bir sayfada bırakır, okumazsın. Defalarca okumak istediğin, okurken mutlu olduğun, güvende hissettiğin, huzur bulduğun ve sevdiğin- sevildiğin o kitap gibi kişilerinizin, elini hiç bırakmayın. Onlar bu hayattaki en büyük ödülünüzdür.

Hayatına renk katan güzel insanlar için de şükredin. Size sevgiyi ayrı bir renkle gösterdiği için, değer verdikleri için, önemsedikleri için, üzülmenize engel olmak için, size dürüst oldukları için onların kıymetini bilin. Tüm istasyonlardan geçerken, beraber el sallayın hayata...

Hayat kısa ve güzel... Anları yanlışlarla savaşarak geçirmeyin, sevin sevilin, doğru insandan vazgeçmeyin, tecrübelerinizle barışık, hatalı olanları Allaha havale ederek hayatınızdan çıkarın. Geçmişe takılmayın. Sevdiklerinize sevdiğinizi söylemekten de hiç çekinmeyin. Bu yolculuk sevdiklerinizle güzel… Eşinize, çocuğunuza, annenize, babanıza, sevgilinize ve tüm sevdiklerinize söyleyin… SENİ SEVİYORUM…