“Korku” deyince ürperiyoruz. Nedenini bilemiyoruz. Neden ve niçin olduğunu bilmediğimiz bir olay karşısında şaşkınlık içinde kalıyoruz.
Issız bir yerde karanlıkta,
Denizde ya da suyun içinde tek başına olduğumuzda,
Şaşkın ve çaresiz 
Büyüklerimiz çocukların yaramazlık yaptığında “öcü gelecek ham yapar”,
Ana, baba ya da diğer büyüklerin sözlerini dinlemezsen özürlü birini göstererek “tanrı seni böyle çarpar”.
Evde ana baba ve büyükler,
Okulda öğretmenler ve güvenlikçi,
Askerde kolu pırpırlıdan tutunda omuzu apoletliler,
Sokaktaki polis,
İşyerinde amir, müdür, başkan ya da patron,
Parti ilçe, il ve genel başkanı
Belediye başkanı
Bakan, başbakan ve diğer devlet ve hükümet yöneticileri
Yani yönetenler
Yani iktidar erki olduğunu belirtenler
Korku ile toplumu secde ettirmek,
Eğitim öğretim yaptırmak,
İtirazsız işte çalıştırmak,
Olaylara at gözüyle baktırmak,
Güçlünün yanında haklı dahi olsa boyun eğmek,
Silahın karşısında,
İşverenin, 
Egemenin karşısında
Hak aramak,
Doğruları, 
Gerçekleri dile getirmek
“Güzel insan” değerini savunmak
Açlık
İşsizlik,
Gözaltı, 
Sorgu,
Sürgün,
İşkence,
Tutsaklık,
Esaret korkusuyla korkutulmakta.
“Büyüklerin” dediklerini yapmaz isen çarpılırsın.
Çocuklara “sus haylazlık etme”,
Çalışanlara “bir lokma ve bir hırkada olsa kabul et”,
Yazanlara, çizenlere gerçekleri dile getirenlere,
“Haddini aşma, başına bir şey geldiğinde dövünme”
Korkutmak.
Korkutarak yönetmek, silahı ve iktidarı elinde bulunduranın olmazsa olmazı.
Korkutarak yönetilen toplum 
Kendisi için çalışmayı,
Konuşmayı,
Yazmayı,
Olayları yorumlamayı,
Neşeyle, sevgiyle kahkaha atmayı beceremez. 
Ülkemdeki insanlar korkutulmakta işsizlikle, açlıkla ve esaretle.
Korkmamayı ve korkutulmamayı elbet “bir gün” öğreneceğiz, işte o zaman korkutanlar korkmaya başlayacak.”