Otizmli bireyler, diğer tüm bireyler gibi özel ve çok değerlilerdir. Otizm, engel değildir. Otizmli çocuklar engelli değildir. Yalnızca sağlıklı olarak adlandırdığımız bireylere göre daha farklı yetilere sahip ve daha özel çocuklardır. Otizm, bir engel değil sağlık problemidir. Otizmli evlada sahip olan bir anneyi anlamak hayli zordur. Yaşadığı bu duruma karşı çevresine vereceği reaksiyonlar ve aynı şekilde çevresinden göreceği tutumlar psikolojisinin değişime uğramasında elbette etkili olacaktır. Bizim bu fedakar anneyi anlamayı giden yolumuzda iki husus çok önemlidir.

Birincisi; otizmli bir bireyle aynı evi paylaşmak ve aile üyelerinden biri olması.

İkincisi; insan psikolojisi üzerinde derin bir çalışma yapmak, anlamak, olanları anlamlandırmak ve empati yetimizi en üst seviyeye çıkartmaktır.

Tüm bunlara rağmen biz o şahane anneleri anlamakta yeterli olamayız. Bu konuda tek artımız fikre sığ kalmamak olur. Otizmli çocuğu olan anneler yardım bekliyor.

İmdat diyor fakat kimse onların sesini duymuyor. Belirttiğimiz gibi otizm bir engel değil bir çeşit sağlık sorunudur. Bu sorunu daha az problem haline indirgemek için tek fayda sağlayan unsur

“EĞİTİM”. Eğitim, otizmli bireylerin hayata ve sosyal yaşama kazandırılması ve diğer bireyler tarafından toplumsal normlar çerçevesinde kabul edilmesi hususunda büyük önem arz eder. Normal örgün eğitim gören çocuklar için bile eğitim seviyesi giderek kötüleşiyorken, özel çocuklarımız için 1 ayda 8 seans ders ne kadar yeterli ve ne kadar verimli olabilir? Birçok anne ve baba otizmli çocuğu iyi bir eğitim alamadığı için acılar içinde kıvranıyor. Eğitim yok bakım merkezleri tehdit ve tehlike saçıyor bir çok örnek sayabiliriz bu doğrultuda ne olacak bu çocuklara ve ailelere...

Daha kaç bin tane aile boşanıp yuvasını dağıtacak daha ne bekliyoruz artık birşeyler yapılmalı...

Maddi imkanlar yetmiyor ve hem aile hem çocuk maalesef müşkül duruma düşüyor. Biz istiyoruz ki eğitim kendi içinde pozitif ayrımcılık yapmalı ve otizmli çocuklarımız için özel bir eğitim programı oluşturulmalı. Artık başka Tahaların, Ahmetlerin canı yanmamalı. Devlet tarafından özel seminerler düzenlenmeli, çocukların aileleri ve tüm halk bu konu hakkında bilinçlendirilmeli. Yalnızca toplumsal farkındalık oluşturmak değil eğitim alanında da yeniliğe gidilmeli. Özellikle de eğitim alanında hızlandırılmış bir eğitim modeli üretilmeli ve acil olarak uygulanmalı. Evet bakım merkezlerimiz var fakat ne denli yeterli ve ne denli çocuklarımızın ihtiyaçlarını karşılayabiliyor? Realist bakarsak pek de yeterli olduğu söylenemez. Hem yetersiz hem de imkanlar çok kısıtlı. Her ilçe dahil olmak üzere birçok kamu binası değerlendirilebilir. İmkanlar arttırılabilir ve hiçbir suçu olmadan hayata bir sıfır geride başlayan ailelerin yüzü güldürülebilir. İstiyoruz ki artık anneler ağlamasın, babalar maddiyatın getirdiği yoksunluktan intiharlara kalkışmasın ve o tertemiz kalpli meleklerimiz yarına mutlu ve umutla baksın.

Topyekün otizmli çocuklar için yeni hal almak lazım. İşte o zaman yeni umutlar yeşerebilir yarınlara.

Evde kalın sağlıkla kalın.