Asın bayrakları, Gözyaşlarınızı sakın silmeyin. Biz dingin ve haykırarak ölüyoruz..  İsyanımız, öfkemiz kendimize…
Nedenini düşünmeden delirmek istiyorum. Belki planlanmamış başka şeyler yaşatılıyor bana, sana, bize, kurgusuz…
Aniden sağanak yağmur gibi gelen ve belirginleşen başka şeyler.
Ölüm gibi,  siyah gibi, zamanın durmasını isteyeceğim kadar soğuk ve bağrım yırtılasıya kadar sessiz..
Acılar kimi mutlu ediyor olabilir ki…
Ne kadar insanca bir şey olabilir ki bile bile, öldürmek ve bunun için sevinmek..
Şehitlerimiz var…
Muhammedin askerlerini öldürüyor. Kendini Müslüman sananlar, haçlılar, dinsiz imansızlar, Allahsızlar…
Ne yoksa o var, başka da bir şey yok!
Bir ömür uğraşıp, tebessümle şekillendirdiğim kumdan kaleleri, bir dalganın çarpışına teslim eden çocuk gibiyim. 
Ağaçlar göğsümün gölgesi sanki, simsiyah duruyor. 
Öfke ve ızdırabın zihnimde kirlenmiş ayak izleri var.
Tabutlarınıza bakınca gökyüzü ve deniz görüyorum. Birinde gemilerim yağmalanıyor, diğerinde kuşlarıma çarpıyor yıldırımlar. Azar azar eriyorum..
Gazaplanmış ah’larım var. 
Ciğeri acısın adını fısıldamayan rüzgarın… 
Utana sıkıla bakıyorum aynaya.
 Utançlarımla yüzleşiyorum giden canlar yakıyor içimi. “kavruluyorum”
“Vatan Sağ Olsun” 
Siz de sağ olun be çocuklar.
Ölmeyin artık. 
Unuttunuz mu?  Vatan zaten siz siniz… siz sağ olun,, 
Siz sağ olun ki, Vatan’da  sağ olsun.
Siz sağ olun ki. Al bayrak göklerde hep dalgalansın..
Siz sağ olun ki, Mazlumlar sevinsin,
Siz sağ olun ki, ölüm utansın artık..
Bir tarafta göz göze gelmeye korkarken diğerinde morarmıştır azabımın dudakları.
Kan damlıyor ellerime.
Ellerim yüzümde.
Utançlar girdi aramıza,
sorumluluklar, düşmanlar, zalimler, hainler, mantık, imkânsızlıklar, günah,
ve bir sürü saçma şey..
Yeter, artık bizi daha çok utandırmayın sizi gömdüğümüz kara toprağa bakacak yüzümüz bile kalmadı..
Siz sağ olun be çocuklar çok sağ olun…
Vesselam……