Kalecilik uğruna hayattan fazlasını ortaya koymak: Alireza Beiranvand

21 Eylül 1992 tarihinde Hürremabad'da başlayan bir hikayenin esas kahramanı Alireza Beiranvand. Çoban bir babanın oğlu olarak dünyaya gelen Alireza Safar her ne kadar şu an Dünya Kupası'ndaki formuyla gündeme gelse de geride bıraktığı zor bir hayat var. 2014'te İran kalecisi adaşından kaleyi devralmasından bugüne kadar geldiği süreç sonrasında ülkesinin kahramanlarından biri oldu. Her ne kadar onun kadar yakışıklı bulunmasa da direklerin arasından geçecek toplar kendisinden sorulacak.

Alireza ailesinin en büyük çocuğuydu. Babasının çobanlık yapmasından dolayı hayata çoban olarak başlayan bu küçük çocuk her fırsat bulduğunda futbol oynadı. Futbol onun hayatını oluşturacaktı ve o bunu her zaman yanında hissetti. Şans ya da kader artık ne derseniz Alireza'yı bırakmadı. Ailesi Sarabias'a yerleşti. Eğitim almaya da başlamıştı. Her ne kadar forvet olmak istese de yaşadığı sakatlık onu direklerin arasına hapsetti. Artık kaleci olmayı kabul etmişti. Kariyerini bu şekilde sürdürmek ve gerçek bir profesyonel olmak hevesiyle oynamak onu cezbetmişti. Ancak babası şiddetli bir şekilde karşı çıktı. Morteza Beiranvand birçok İranlı baba gibi futbolun bir meslek olmayacağını düşünüyordu. Basit bir işçi olarak oğlunun tarlada çalışması gerektiğini dile getiriyordu. Alireza verdiği röportajda da; 'Hiçbir zaman futbol oynamamı istemedi. Bana çalışmamı söyledi hep. Elbiselerimi, giysilerimi ve eldivenlerimi kaç kez yırttı hatırlamıyorum. Çıplak ellerle çok oynadım.' diyor.



Kaleciliğe ilk adım
Futbolculuk aşkı Alireza'yı kör eder. Öyle bir noktaya gelmiştir ki kalecilik için ilk adımı evden kaçmak olacaktır. Genç yaşta başkent Tahran'daki büyük kulüplerden birinde oynama isteği ile her şeyi geride bırakmıştır. Hayallerinin peşinden sürüklenmek belki hayatının kumarıydı ancak yapmasaydı bir ömür boyu acılarını çekecekti. Bir akrabasından borç buldu ve otobüs bileti alıp Tahran'ın yolunu tuttu. Başarısını gösterebileceği ilk ismi bulmak onun için zor olmadı. Adeta bir 'melek' denilebilecek olan Hossein Feiz ile tanıştı. Feiz  kendisine 200.000 İran riyali (22.5 lira) karşılığında antrenman yapabileceğini söylemişti. Büyük bir meydan okuma ile ailesinden ayrılan Alireza'nın değil antrenmana, uyumak için bile parası yoktu.

Göçmenlerin toplandığı Özgürlük Kulesi çevresinde kaç gece yalnız kaldı. Onca tanımadığı insan arasında hayatta kalabilmek bile önemliydi. Genç bir satıcı kendisine bir oda teklif etti. Alireza'da geri çevirmedi. Ancak sonrasında işler tersine döndü. Fikrini değiştirerek kendisini göstermek zorunda olduğu kulübün önünde uyudu. Sabah kalktığında ise hiç beklemediği bir tablo onu karşıladı.

'İnsanların benim için bıraktıkları paraları gördüm. Beni dilenci zannettiler galiba' sözlerinin ardından utangaç bir tavırla 'Hayatımda neredeyse ilk defa lezzetli bir kahvaltı yaptım' dedi.

Daha önce kendisinden 200.000 İran riyali talep eden Feiz Alireza'yı herhangi bir ücret ödemeden kulübe kabul etti ve kaptanı desteklemesini istedi. Alireza iki hafta boyunca kaptanın evinde kaldı. Sonra da bir başka takım arkadaşının babasının sahibi olduğu elbise fabrikasında çalıştı. Bu durum kendisi için çok iyiydi çünkü uyuma şansı olacaktı.

Bir sonraki mesleği ise araba yıkamaktı. Uzun boyu (şu an 1.94) sayesinde büyük arabaları dahi kolaylıkla temizleyebiliyordu. Özellikle de SUV'lar tam ona göreydi. Bir gün talihi değişecekti ancak bu kadar erken olur muydu bilinmez ancak arabasını yıkatmaya gelen İran efsanesi Ali Daei adeta bir şok etkisi yarattı. Arkadaşları Alireza'nın Daei ile görüşmesini ve futbolculuk konusunda kendisinden telkin almasını istiyordu. Utangaç bir tavırla gitse de efsane isimle konuştu, ondan yardım istedi.

Pizzacı dükkanında uyudu
Naft Tahran koçu ile tanıştıktan sonra kulübün dua/namaz odasında yaşamasına karar verildi ancak sonrasıdna bu sözden caydılar. Bir gece uyumak için gittiği pizzacı dükkanında iş buldu. Konu hakkında hiçbir bilgisi olmayan ve kulübü terk ettiğinden haberi bulunmayan Naft Tahran koçu pizza almak için pizzacıya geldi. Alireza onu görmek istemedi ancak dükkan sahibi hizmet için zorladı. Birkaç gün sonra da pizzacıdan ayrıldı.

Gece kalacak bir yer bulmak için başka bir iş bulmak zordu ve sonunda bir sokak temizleyici olarak çalışmayı kabul etti. Bazen tek başına büyük bir parkı süpürmek zorunda kaldı. Maçlar için uygun zaman bulmak zordu. Naft tarafından kovulduğu ve başka bir ekiple çalışıp sakatlandığı için Homa için ayrıldı. Yönetim ona bir sözleşme vermeye isteksizdi. Beiranvand rüyasının ölmekte olduğunu hissetti.

Daha sonra 23 yaşından küçük Naft müdürü aradı ve başka bir kulüp için imzalamadığı takdirde geri dönebileceğini söyledi. Beiranvand, “Belki de Homa yöneticisinin benimle imzalamak istemediği kaderdi” dedi. “Eğer o takımda kalsaydım, belki bugün olduğum seviyeye ulaşamazdım.”



Rusya yolu göründü
Beiranvand parlamaya başladı. İran’ın 23 Yaş Altı Milli Takımı için seçildi ve daha sonra Naft’ın ilk takımının kalecisi oldu. Ama onun çocukluk oyunu Dal Paran, 2014 yılında yurtdışında ünlü yaptı. Birkaç yıl boyunca taş atmak, diğer birçok kaleciden çok daha fazla topu atmasını sağladı ve Tractor Sezi'ye karşı 70 metrelik asist yabancı medyada yer buldu.

2015 yılında Alireza sonunda İran'ın ilk tercih edilen kalecisi oldu ve elemelerde 12 maçta gol yemedi, Rusya'ya gitmeden önce de; “Hayallerimi gerçeğe dönüştürmek için pek çok sıkıntı çektim ama onları unutma niyetim yok. bana şimdi olduğum kişi ”dedi.

Fenerbahçe ile de anıldı
Beiranvand adı ülkemizde geçen sezon Fenerbahçe ile gündeme geldi. Her ne kadar ismi zikredilse de Carlos Kameni kiralandı. Kim bilir belki de yolu bir gün Türkiye'ye düşer.

Burak Zihni