Artık şafak söktü .

İğrentili Binaların ardından utana, kızara doğan Güneş’in kızıl yalapları geceden beri henüz kapanmamış gözlerimi yakmaya çabalıyor.

Gözlerim ışıktan bitkin, kulaklarımda hiç duymadığım melodilerin armonisi…

Hiç duymadığım o nameleri bir şeylerin üstüne döküp, kulaklarımdan dilime taşımaya çalışıyorum,

Güneş’le savaşım var..

Şiirlere aktardığım yangının ve hiç duymadığım o melodinin derinliklerinde kayboluyorum..

İçimden söküp çıkaramadığım bu melodiyi mırıldanmaya çalışırken, " la " notasının üstünde dolanıyor dünden kalma sarhoş düşüncelerim çelişkiler içinde kaybolmak böyle bir şey olmalı..

hüznü böylesine hissettiğim vakitlerde neden bestekâr olamadığım aklıma gelir. İçimin bir yerlerinden söylendiğini duyumsadığım bu melodileri notalara dökemeyişimin hayıfını kendimden çıkarırım.

Çıkmazlardayım ve sen yoksun..

Hırslarım, yaşam mücadelem, olur olmaz kavgalarım... Sevdiklerimle paylaştığımız yıllar, gelecek kaygısı ve hastalıklar...

Deliriyorum galiba..

Ölüm ve sevdiklerimden zorunlu ayrılıklar saplanıyor beynime

Acılar paylaştıkça azalır sonra da geçermiş.

Ölümü düşünmek bile darmadağın ediyor beni. Alışılmış güzel duygulardan ayrı düşmeye nasıl alışır ki insan..

Dile getirmek de güç hep yüreğinden olandan sonsuza dek ayrı düşmek.

Gerçek olsa da başlığında ölüm olan her yazı, yaşama sevincini eksiltir insanın.

Ölüm üzerine yazan kalem de korkutur, kırılganlaşır.

Sevdiklerimi kaybetmekten çok korkuyorum..

Güneşin doğuşunu izlerken hayat mücadelesinin içinde yerini almak ve sıcak çayını yudumlayarak, yarım yamalak duygularla yoğrulurken odana dolan aydınlığı görebilmek gibi yaşamın güzelliklerinden küçük kesitler döndürüyor dünyayı.

Karma karışığım ama dönüyorum…

Yaşam, içindeki zıtlıklara rağmen kendisine bağlıyor beni.

Hayat ölümle yan yana yürürken ben yaşıyorum.

VESSELAM