Öyle günlere geldik ki yatıyoruz zam kalkıyoruz zam biz artık yetişemez olduk. Elektrikten doğalgazına, suyundan yiyeceğine zamlar aldı başını gidiyor. Şimdi gelin engelli bir çocuğu olan ailenin küçük bir hesabını yapalım; siz bile yorulacaksınız sayarken göreceksiniz. Bir engelli çocuk ebeveyni 2020 TL maaş alıyor evde bakım maaşı 1400 civarı olduğuna göre toplam gelir 3.420 TL. Evde 5 nüfus oluğunu farz edelim, engelli bir bireyin sadece hasta alt bezi 500 TL, gıda en az 500 TL, ayda 200 TL kılık kıyafet, öz bakım falan 100 desek etti 1300 TL. Ee hani bu evin kirası hani faturası? 
Asgari ücretle çalışan personeller maalesef karın tokluğuna çalışıyorlar. Fakir vatandaş ayda bir kez hiç mi yemeğe dışarı gitmesin mi sosyal hayatları falan olmasın mı yani? Olmalı elbet lakin imkan yok ki. Son verilere göre dört kişilik bir ailenin asgari geçim sınırı ise 6.725,58 Lira olarak belirlendi. Şimdi düşünün o kadar gider mevcutken bu insanlar kalan üç kuruş maaşla insanlar ne yapabilir?
Koca dünyada yarı aç, yarı tok yaşamak olur mu? Olmaz tabi ki onların da yaşamak en doğal hakkıdır.
Sözde Avrupa şartlarına uyum sağlamaya çalışıyoruz, sosyal bir devlet olmaya çalışıyoruz. Sosyal hakları yetersiz olan bir ülkenin sosyal devlet olması söz konusu değildir. Engelli çocuk sahibi dün 500 TL’ye aldığı hasta bezini 3 gün sonra 600 TL’ye almaya başlıyor. İlaçlar, mamalar ve kullanılması gereken vitaminler deseniz hepsi el yakıyor.
Çözüm yok mu derseniz var aslında... Biz üretmek istiyoruz lakin üretemiyoruz. Siyasetçiler üretime bir plan ve ödenek bulamıyor. Sorsanız her şey için tam destek. Lakin iş uygulamaya gelince bazı şeyler sadece lafta kalıyor. Ama makam mevki koruma planını sorun birde.
Sadece yaptığınız şey koltuğu sağlamlaştırma planı,
Hal böyle olunca da her gün zamlarla, vergilerle ve cezalarla yatıp sabaha bunlarla uyanıyoruz. Ve uyuyan toplum, duyarsızlaşan toplum olmanın sonucu olarak da bize reva görülen hayata rıza gösteriyoruz. Sonuç ne peki? “Merhaba, güne yine zam haberiyle başladık.”