Son yıllarda sistem içi kurulan partiler hızla çoğaldı. Kurulan bu partilerin çoğunluğu dinsel ve milliyetçilik eksenli.

Dinsel eksenli olanlar cemaat/tarikat bağlantılı olurken, milliyetçilik eksenli olanlar ise hem milliyet hem de dinsel karışım içinde toplumda yer bulurken iktidardan da nemalanma derdinde.

Dünden bugüne iktidara sahip olanlar hemen her zaman dini kuruluşlarla iyi geçindiler. Bu nedenle iktidar dini kurumları kullandığı gibi dini kurumlarda iktidarı kullanmakta.

Teknolojinin gelişmesi ve sanayileşmenin hızla boyutlanması, üretimin en uzak yerlere gitmesi ticaret ve ekonominin toplumsal yaşamda önemli konuma gelmesiyle devletinde şekli değişti. Dini kurumlar egemen güçlerle iktidarı birlikte yürütürken sanayileşme ile asli güçten yedek güç konumuna geldi.
Sanayileşme iktidardaki güçlerin yerlerini değiştirirken sanayi ve finans kesim tepe noktasına geldi. Sanayi ve teknolojik gelişme dünün halkalı ya da bukağılı kölelerin yerini ekonomik kölelere bıraktı. Değişim toplumsal terazide de kendini göstermekte; terazinin bir kefesi iktidar yani egemen güçler ve onun desteklediği beslediği çevre, diğer bir kefesi de emeği ile geçinen küçük esnaf tarım çalışanı dahası açlık ve yoksulluk sınırına itilen toplum.

Kurulu sistem özünde egemen ve egemenlik altında olan ya da devleti ve onun gücünü ekonomik çıkarı için kullanan hâkim güç ile hakimiyet altında olan olarak net ayrışmış durumda. Hâkim egemen güç saray ve sırçalı köşklerinde otururken ondan egemenlik altında tuttuğu toplumu anlamayı beklemek öküz altında buzağı aramak olur.

Hâkim egemen güç egemenliği altındaki toplumu yönetmek için dün olduğu gibi bugünde hemen her zaman “böl parçala yönet” taktiğini uygulamakta. Günümüzdeki iktidarlar ellerinde başka şey olmadığı ve toplumu en zayıf duygularını “değerler” adı altında dini duygularını istismar eder. Bazen onlar için aynı dinden olmak bile kar etmez, mezhep ve tarikat ayrımı cennet ve cehennem yani ölüm ve yaşam gibi kesin bir biçimde ayrışmakta.

İktidar hemen her zaman parası ve gücü olanı sever. Para ve güç onun için önemli bir mihenk taşıdır. Toplumun çoğunluğunu oluşturan emeğiyle geçinen halk ise onların gözünde çalışan birer canlı, bazen de seçimden seçime insan yerine sayıldığı rivayettir. Neden dersek iktidar kendi belirlediği adayın dışında birileri seçilirse kızar, köpürür, celallenir ve günümüzün adıyla “kayyum” atar. Yani egemen hâkim güçlerin yasası içinde güya halkın seçme ve seçilme özgürlüğü var.
Koca koca bu insanlar mal, mülk, makam ve mevki sahipleri yeni kurulan bu partiler içinde kurucu ve yönetici olmakta. Kurucu ya da yönetici olan bu kişiler diplomalı eğitimli tuzu kuru neden bu partilerin yöneticisi olurlar?

Şımarık, görgüsüz, doyumsuz, üst perdeden bakıp konuşan egoist, her şeye sahip olduğunu sanan bu kişiler kendi safını sınıfını belirledi. Bu koca insanların içinden birileri “vekil” olur diğerleri de merkezi ya da yerel yönetimde kendilerine verilecek arpalıkları beklemede. Hemen hemen bunların çoğunluğu hangi yönetim olursa olsun iktidara güçlüye yanaşır onun hem kalemşoru ve silahşoru ve hem de sözde muhalefeti olarak görürüz.

Safını belirlemiş olan kim bu koca koca insanlar?