Güzel bir Rumeli türküsü şöyle başlar;
"Şu karşıki dağda kar var duman yok
Benim sevdiceğimde din var iman yok." 
Son zamanlarda  seccade, fatiha, ezan, Kur'an, din, iman, küffar, dava, mava tartışmaları içine öyle bir daldık ki.. Cumhurbaşkanı hızını alamıyor, "yuh yetmez kardeşlerim, yuh yetmez" diyor, Sultanahmet camiinin bahçesini dolduran "müslüman kardeşlerimize" veriyor gazı.. Bu öyle bir gaz ki, mutfaklarımıza "bedava" verilecek Filyos gazına benzemiyor.
Burdan basıyorsun ta Adıyaman mezarlığında bir fanatiğin ağzından alev olup çıkıyor. Ve Allah korusun bu alev bütün bir ülkeyi yakabilir. Suriye on yıldır böyle yanıyor. Maraş, Çorum. Sivas böyle yanmıştı. 
O muhteşem mabedin önünde kurulan devlet kürsüsünden göklere yükselen haykırış, sanırsınız ki daha iki ay evvel yerle bir olan şehirlerimiz ve o şehirlerde ölen yiten, kaybolan insanlarımız ve insanlığımız için bir yakarış, bir feryad-ü figandır. Ve sanırsınız ki o muhteşem mabedin önünde mübarek bayram sabahında toplanan onbinlerce insan; kalbleri kırık, mahzun ve mağmum, boyunları bükük, yüce Yaradanı ta'zim ve O'nun yarattıklarına şefkat duygularıyla dolup taşmakta, ah-u eninleri göklere yükselmekte...
Nerdee... Biri atıyor, biri tutuyor. Biri üfürüyor, biri tozutuyor. Meğer bayram namazı ve duası için değil de sanki Kılıçdaroğlu'na sövüp sayma seansı için toplanmışlar.
Nasıl başlıyordu Rumeli türkümüz?
“Şu karşıki dağda kar var duman yok.
Benim sevdiceğimde din var iman yok...”

İmansız din olur mu?
Olur olur... Hem de Engizisyon papazında giyotin, IŞİD'de kılıç, Taliban'da kırbaç, Hizbullah'da domuzbağı, Sultanahmet'de "YUH YETMEZ" olur... 
İmandan soyutlanan bütün dinler şekil şartları, beşeri yorumlar ve fetvalar, uydurulan kutsallar yüzünden insanlığı ıstıraba sürüklemiştir. 
Rahman ve Rahim olan Allah'a kul değil de kula kulluğu kutlu dava sananlarda "din" çoktur da İman yoktur.