1990’lı yıllarda ekolojistlerin önemle konu ettiği ama insanların yaşayarak, görerek anladığı “nükleer felaketlerden” sonra yine yaşayarak görerek anladığı “küresel ısınma, iklim değişikliği” ile dünyaya verdiğimiz zararları hala anlayamadık. Küresel ısınmayla kutuplardaki buzulları eritmemiz, kuraklık, içilebilir temiz su sıkıntıları, dünya üzerindeki canlı hayatındaki çeşitliliğin azalması, atmosferin kirlenmesi bize hala ders olmadı. Gerçi son yıllarda çevre sorunlarının insanlığın en önemli sorunu olduğunu düşünenler çoğaldı, ama yeterli olamadı.Tarımda kendi kendini besleyemeyen ülke olduk. Hala çevre sorunlarına aldırmıyoruz.

Doğaya atmaktan vazgeçemediğimiz milyonlarca kilo plastik, derelerin, nehirlerin taşıması sonunda okyanusun ortasında garip bir çorba oluşturmuş. Bir yat yarışçısı olan Ian Kiernan bundan tam 30 sene önce bu çöplere rastlamış. Plastik şişeler, torbalar, pinpon topları, kullan at ürünler uzun yolun sonunda kendini benzer ortamlarda buluyor. Biyolojik atıklar mikroorganizmalar sayesinde doğaya geri dönüyor, plastikler ise ultraviyole ışınlar yüzünden çok ufak parçalara ayrılıyor ama insanların plastikleri dayanıklı olacak şekilde ürettiğinden yok olmuyor. Yapılan ölçümlere göre Kuzey Pasifik’teki plastik atıkların en azından İngiltere’nin iki katı olduğu tahmin ediliyor. Bu plastik parçalar büyüklüklerine göre farklı canlı türleri tarafından yiyecek zannedilip yenildiği ve o canlının ölümüne sebep olduğu belirtiliyor.

Birleşmiş Milletler Çevre Programı’nın verilerine göre bu tarz plastik atıklar, 1 yıl içinde 1 milyondan fazla kuşu, 100 binden fazla deniz memelisinin ölümüne sebep oluyor. Şu ana kadar plastiklerin çevreye verdiği zararı konuştuk. Atladığımız çok önemli bir gerçek daha var. Plastik kanserojen ve çok zararlı bir madde. Deniz içindeki ufalanmış plastik parçalarını yemek olarak seçen filtreleyici canlılar örneğin denizanaları daha sonra başka balıkların yemi oluyor ve daha sonrada bizim sofralarımıza geliyorlar. Okyanus çöllerinde biriken bu kütleyi oluşturan sadece bizim attığımız çöpler değil. 1990 yılında bir gemi konteynırından dökülen 90.000 çift Nike ayakkabı da insanların denize hediyesi. Sonuç olarak, denize atılan çöplerden dolayı deniz yaşamı ve ekolojisi hızlı bir şekilde yok oluyor. Bu kütlenin direkt olarak insan yaşamına etkisi ise, geçen yıllarda bu kütlenin bir kısmının Hawaii sahillerine çarpması ile ortaya çıktı. Yaz boyunca sahiller kullanılamaz hale geldi, temizlenmesi uzun zaman aldı.

Sevgili doğa dostları;

Çevremize verdiğimiz zararların çok ve çeşitli olduğunu biliyoruz. Hükümetin göz yumduğu golf sahası için yok edilen ormanlar, taş, kum, kömür için yok edilen ormanlar canımızı acıtıyor. 1993 yılında Lionsun 370 civarındaki kulübünün yönetim kabinesinde Çevre Komitesi Başkanı iken Çevre Bakanı ile Madenciler Dernekler Birliğini Yıldız Üniversitesinde bir araya getirip, tabii ki yer altı zenginliklerimizi kullanacağız ama madenciler de arama işi bitince kazdıkları yerleri düzeltip ağaçlandırarak bıraksınlar demiştik. Protokol imzalandı Bakan bu çalışmamız sebebiyle bir altın madalya ve sertifika ile bizi ödüllendirdi. Maalesef bu ödüllerim, sertifikalarım ile birlikte Çevre Koruma Derneğinin tadilatı sırasında kaybedildi. Konumuzu şöyle sonuçlandıralım. Çevre problemlerini sadece küresel ısınma, sadece nükleer atıklar, sadece hava kirliliği değil kuraklık, susuzluk, gıda kıtlığı, enerji yokluğu gibi bir çok sorun katlanarak artıyor. Gelecek nesiller için yaşanabilir bir dünya zora giriyor. Çözüm için bu günden başlayarak birlikte çalışmalıyız. Çocuklarımızın çevre sorunları konusunda bilinçlenmesi için hep çalışacağız. Sağlıklı, mutlu temiz bir çevrede yaşamanız dileklerimle.