10 yaşında...Adı Zemzem, ne güzel bir isim... Küçük, çok da güzel sevimli bir kız çocuğu... Romanmış... Yani namıdiğer bizim bildiğimiz hitap ettiğimiz şekliyle çoğu zaman üstten baktığımız, ötekileştirdiğimiz, çingene... 
Kader mi bu, fıtrat mı, suç mu ve bu onun suçu mu? 
Sessiz, içine kapanmış ağzından zorla kelimeler çıkıyor, çalışıyor, evden. Hani şu lüks arabaların trafik sıkıştığında satılmaya çalışılan oyuncakları yapıyor. 
Okula gitmiyor, sevmiyormuş, kardeşi de gitmiyormuş. Neden sevmiyor acaba, ötekileştiriyor olabilir miyiz. Akran baskısı olabilir mi? Veya öğretmeni farklı muamele yapıyor olabilir mi? 
Hani eğitim 4 + 4 +4... 8 yıl zorunluydu. Sözde imiş meğerse kağıt üzerindeymiş, biliyormuyuz, devlet biliyor mu? Kaç çocuk var daha böyle.. 

Anlaşılıyor ki, bu konuda denetim, kontrol ve bir çaba yok maalesef. 
Yoksullukla Mücadele Derneği One ve Küresel Eğitim Ortaklığı (GPE) isimli kuruluşlar tarafından tespit edilen son istatistiklere göre dünyada yaklaşık 400 milyon çocuk okuma-yazmayı tam olarak bilmiyor. 
10 yaşına basan çocuklar arasında okuma-yazmayı öğrenemeyenlerin sayısı 400 milyon. Bu sayı her gün artıyor. Okuma-yazma imkanları olmayan çocukların ise gelecek perspektifleri kaybolduğu gibi potansiyelleri de kayboluyor. 

Araştırmaya göre her ay 10 yaşına basan ama bir cümleyi yazıp okuyamayacak kadar okur-yazar olmayan çocukların sayısının ülkemizde 6 milyon olduğu ortaya çıkarken, dünyada 750 milyon kişi de okuma yazma bilmiyor. 

Okula gidemeyen 4 milyon mülteci çocuğun ise Evrensel İnsan Hakları Bildirgesi'nin 26'ncı maddesinde yer alan "eğitim hakkı" ise içler acısı. 
Okuması yazması olmayan çocukların yarını, toplumun yarını ne olur düşünün...

Okula başlama yaşını pedagoji belirlerken bitirme yaşının piyasaya bırakılmasi ise ayri bir felsefi tartışma.
Neden eğitim, kimin için eğitim, sermayenin etkisi, belirleyiciliği, eşit yurttaş olabilme hakkı, eğitimde eşitlik, burjuvazinin genel eğitime dahil olma sorularına mutlaka dönmemiz gerekiyor.