Kamuoyu sarsacak büyük bir olay gündemde. Engelli çocukların eğitim yuvası olan özel eğitim merkezleri bütçeninkısılma nedeni ile kapanacak düzeye çoktan gelmiş olmasıdır.
Her şeye zam geliyor fakat bu konu gündeme gelince derin bir sessizlik çöküyor. Geçmişe bir bakalım ne demek istediğimi çok iyi anlayacaksınız. 2002 yılında Asgari ücret 370 TL iken özel eğitim için ödenen ödenek 290 TL civarı idi. Şimdi asgari ücret 2000 TL özel eğitim için ödenen rakam 570 Tlyüzde iki yüz beş yüz artan asgari ücret özel eğitimde çok gerilerde kalmış. 
Ve ne yazık ki rehabilitasyon merkezleri enflasyonun ya da birkaç iş bilmez bürokratın kurbanı olmuştur. Durum ne olursa olsun sonuçta hep rehabilitasyon merkezlerine oluyor. Olacak iş değil mesele merkezler değil bu işin asıl kurbanları engelli çocuklarımız. Yıllar önce bu okullar açıldı, evlerinden çıkarıldı bu çocuklarımız sosyal hayata entegre oldular. 2008’den beri gerçekten de hep birlikte önemli bir yol kat ettik. 
Kimi öğrenci okuma yazma öğrendi, Kimi konuşmayı öğrendi. Sosyal hayatın içinde kendilerine güzel bir yer edindiler. Eskiden evden çıkamazlardı şimdi bakın engelli şairlerimiz, yazarlarımız, şampiyonluğu olan sporcularımız ve devlet memuru çalışanlarımız var.  
Şimdi bu çocukları tekrar eskiye döndürmek adil mi hangi bir vicdana sığıyor. Engelli çocuğa sahip olan ailelerin ne yaşadığını sadece kendileri bilir, bunu mesai saati içinde sosyal güvenlikten tasarruf yapmayı hedefleyenlerin anlaması mümkün değil. Hayatında bir ışık arayan bu çaresiz ana babaların aydınlığı olması gerekenler neredeler.
Rehabilitasyon Merkezleri en zor mesleğe talip olmuş durumda ve çoğu gerçekten zarar ediyor. Bazı iş bilmezlerin suiistimalleri sonunca maalesef ki üzerlerine kötü bir etiketleme yapılmış. Lakin bu işini düzgün yapanların olmadığını göstermez. Görevini laikiyle yerine getiren bir sürü insan var sonuçta onların günahı ne?
Bu onu öyle çok yönlü bir konu ki neresinden bakarsak bakalım işin içinden çıkılmıyor. Örneğin öğrenci devamlı gelmiyor. Ama öğretmen ve tüm personel görevinin başında bekliyor. Kira, mutfak masrafları ve işletme giderleri sabittir. Yani öğrenci gelse de gelmese de kurumun harcamalarında bir değişiklik yok. Sonuç olarak deniyor ki öğrenci gelmezse para da yok, o zaman tam zamanlı uygulama kurumlara mecbur kılınmasın. Ya da bu konu üzerine farklı çözüm alternatifleri geliştirilsin.
Örneğin kolejler tam zamanlı eğitim verirken devlet teşviki alıyor ve devamlılığın sağlanması için ekstra bir sorumlulukları da yok.
Peki sadece Rehabilitasyon Merkezleri niye göze bu kadar batıyor sektör olarak bunu çözmüş değiliz. Buradan soruyorum kimin vicdanına sığıyorsa kimde varsa bu yürek çıksın açıklama yapsın, engelli çocukların eğitim yuvalarını kapatıyoruz diye... Desin hadi buyursun!