6 Şubat 2023 saat 04:17

Tarihler 6 Şubat’ı gösterirken kimi yarın nereye gideceğini kimi neler yapacağını planlamıştı. Kimi okula başlayacağını kimi anne babasını görmeye gideceğini hayal etmiş çoluk çocuğu ile uyumuştu.

Yeni bir sabaha sıcak yataklarında kalkmayı umut etmiştiler.

Ne kadar acıdır ki sabaha karşı ülkemize bir sessizlik hakimdi sanki fırtına öncesi sessizlik gibiydi. Saatler 04:17 gösterdiğinde sessizlik yerini önce bir uğultuya bıraktı, geceyi aydınlatan ışıklar söndü bir bir… İçimizi derinden ürküten bir ses ve ardında ciğerimizi parçalayan enkaz altında kalan insanlarımızın çığlıkları aldı yerini.

Acaba bu çığlıkları unutabilecek miyiz?

Ya nasıl unutacağız baba diye bağıran anne diye haykıran o masum çocukların seslerini arşa ulaştı nasıl unutacağız bilmiyorum, bu sesler sürekli tekerrür edecek hafızalarımızda.

6 Şubat tüm Türkiye’yi yasa boğdu her iki kişiden birinin tandığı enkazın altında yaralı sağ yada ölü çıkarıldı.

Bilirim belki zor olacak ama tarihle yaşıt olan Anadolu’nun en kadim şehirlerini devlet millet bir olup elbet inşa edecek ama yine de uçup giden hayaller,

yok olup giden umutlar ebedi aleme göçen insanlarımız artık geri gelmeyecek.

Yüzyıllardır kadim medeniyetlere ev sahipliği yapmış bu topraklarda elbet topraklar yeşerecek. Filiz verecek yine umutlar. Ama bu hafızamızdaki acılar asla silinmeyecek.

Artık korkuyu bir kenara bırakmalıyız gördük ki sadece deprem değil tedbirsizlik öldürüyor. Deprem değil de malzemeden çalan hırsız mütehitler öldürüyor. Onlara imar affı veren yetkililer öldürüyor. İşini iyi yapmayan herkes bu umutların katili. Ülke olarak yeni bir yüzyıl inşa edeceksek eğer önce bunları göz önüne almalı, kabullenmeli ve ona göre çözümler üretmeliyiz.

Çok sevdiğim Anadolumda ölenlere rahmet kalanlara sabırlar diliyorum.

Selametle…