Son bir kaç yıldır şöyle dönüp dünyanın gidişatına insanların ilişkilerine bağlarına, dostluklarına akrabalarına, komşularına bakıyorum.

Çokta kayda değer bir hukuk bir düzen nizam kalmamış.

Şimdi herkes dağılmış dağılmayanda gerçek dostluğu unutmuş, tüm akrabalıklar komşuluklar dostluklar hepsi yapmacık olmuş sahte olmuş menfaat üzerine yeni bir düzen kurulmuş,

Neresinden tutarsan neresinden bakarsan bak kısaca çakma olmuş.

Menfaat üzerine kurulan saltanatlar bile bâki olamamış,

 eskiden komşu köyler arası bile muhteşem diyecek oranda birlik vardı amasız, fakatsız, yalansı ve menfaatsız.

Şimdi ise örnek vermek gerekirse; komşu iki köy bir biriyle kavgalı olsa şayet her köy kendi içinde bir birlik beraberlik içerisinde oluyordu, birlik güzeldir ama geride kalmış.

Şimdi ancak birliği sağlamak düşmana kalmış, yani komşu köylüler kavgalı değilse köydeki ahali komşu komşu ile kavga ediyor. Köyde komşu yoksa akrabalar bir biriyle kavga ediyor.

Köyde Akaraba yoksa kardeş kardeşe kavga ediyorlar hemde sudan sebeplerle desek az gelir.

Şimdi bütün başlıklar bize şunu gösteriyor ki düşman varsa birlik var, düşman yoksa kendi içinde ağacı kemiren ağaç kurdu misali birbirini içten içe kemiriyorlar.

Hal böyle olunca akıllara zarar bir sonuç ortaya çıkıyor.

Düşman çekirdek aile geniş aile komşuları il ve ilçeleri hatta ülkenin bile bir birine kenetlenmesini sağlıyor. Şimdi sizce düşman olması iyi mi?

Bence bu soruyu kendinize çoktan sordunuz bile.

Benim fikrim birliği düşman sağlıyorsa teşekkür etmek lazım.

Aksi takdirde berbad olacağız çil yavrusu gibi renge, mezhebe, dine , dile coğrafyaya göre bölünüp yok olup gideceğiz. Unutmayın ki öldürmeyen acı güçlendirir öldürmeyen düşman birleştirir.