Siz hiç şehitliklerimizdeki mezar taşlarını okudunuz mu? Henüz 13 yaşına yeni basmış nice yiğitler düşmüş kara toprağın bağrına... Bizse şimdi Şehitlerimizin kemiklerini sızlatıyoruz.
Çanakkale’de Kurtuluş Savaşı’nda Kürt’ü Türkü, Laz’ı, Çerkez’i Alevi’si Beyazı Siyahı yaşlısı genci hep beraber omuz omuza savaşmadık mı? Ben sen değil biz değil miydik sırt sırta siper almadık mı? Kör kurşunların önüne göğsümüzü siper etmedik mi? Aynı tabakta yemek yiyip aynı tastan su içmedik mi? Bir ömür koyduk ortaya bin ömrü geride bıraktık. Hayalleri yarıda bıraktık, gençliği baharında, umuda tutunduk lakin her daim var Türk milleti olarak var olmaya...
Bir de şimdiye bakın. Ecdadımız bizi görse eminim şöyle der;
Bunların düşmana ihtiyacı yok.
Birlik olmayan dirlik olamaz. 
Bir geçin aynanın karşısına dik durun dün olan bugünde olur.
Bir halimize dönüp bakın ne haldeyiz diye. Biri partici biri solcu biri sağcı biri komünist biri Alevi biri suni biri Kürt biri Türk... diye diye birlikte olmanın huzurunu unuttuk. Beraber neler başarabildiğimizi unuttuk. Öyle bi noktaya geldik ki insanlar parti mevzusu yüzünden birbiriyle konuşmuyor, kavga ediyor. Biri çıkıyor oy atmazsanız bize cehennemlik olursunuz diyor, biri çıkıyor Cumhuriyet’i biz kurduk biz yaptık en büyük ilah biziz diyor. Cumhuriyet’in nasıl bir ruhla kazanıldığını hepimiz iyi biliriz. Bunlar hangi amaçla söylenmiş nasıl içi boş cümleler, utanma arlanma da kalmadı artık lafının hayat bulmuş hali. Siz ne ara unuttunuz bu vatan hepimizin kimse tek başına almadı, kimse tek başına yürütemez de bu vatanın altı da üstü de hepimizin sen ben yok biz varız biz...
Renk, din, dil ve ırk ayrımı yapmaksızın yaşamayı başardığımız sürece dedelerimizin şerefli kanından rengini almış şanlı bayrağımız göklerde ilelebet dalgalanacaktır.
Birlik olmadığımız gün yok olmaya mahkûmuz. Bizden geçiyor belki ama bizim torunlarımız bunun bedelini vatansız kalarak öder. 
18 Mart 1915 Çanakkale şehitlerimizin anısına...