Bu günün anısı bende çok. Doğum günün olması nedeniyle yaşadığım güzel yıllar ve onların anısı bana mutluluk verir ken; 45 yıl önce yani 1977 yılında Taksim meydanında yaşanan katliamın tanığı olarak ta büyük üzüntü ve travma yaşıyorum.

O yıl Taksim Meydanına rekor düzeyde katılım olmuştu. Dolmabahçe, Şişhane, Tarlabaşı, Dolapdere, Şişli ve Osmanbey yönlerinden gelenler akın, akın Taksim’e yürür ve “Yaşasın 1 Mayıs işçinin emekçinin bayramı” diye sloganlar atılır, meydanda 1 Mayıs marşı ve değişik marşlar çalınırken, taksim Mahşeri bir kalabalığa ve coşkuya tanık oluyordu.

1977 Taksim katliamının tanığıyım

O zamanlar Günaydın Gazetesi Haber merkezi Muhabirlerinden biri olarak kutlamalar için görev aldım. Doğum günüm de olması nedeniyle benim için çifte bayramdı. Ben her 1 Mayıs'ta doğum günü pastamı meydandaki emekçi kardeşlerimle paylaşır günümü ve bayramı toplu halde kutlardık. Coşkular doruktaydı. Meydanda konuşmalar devam eder sloganlar atılırken bir yandan da Taksime girmeler sürüyordu. Kutlamalar bitmek üzereyken, Tarlabaşı’nda ki Sular İdaresi nin yönünde şimdi orada cami var. Bir silah sesi duyuldu. Herkes oraya odaklanırken alanın karşısındaki o zamanki adıyla İnter Kontinental otelinin katından da silahlar patlamaya başladı. Meydan cehenneme dönmüş insanlar kaçış maya ve bağırmaya başlamıştı. Meydan dan kaçmaya en yakın yer Kazancı yokuşunun başı olması nedeniyle emekçiler oraya yığılmıştı. Can pazarı olması nedeniyle sokaktaki kamyon nedeniyle kaçamayanlar birbirlerini ezmeye başlamıştı.

Can pazarı

Can pazarındaki insanları bir taraftan da o zamanın polis panzerleri acayip sesler çıkararak halka saldırmış birçok insanın panzer altında kaldığına tanık olmuştum. Bu arada filmim yettiği kadarıyla resimler çekiyor ve acil olarak gazeteye ulaştırmaya çalışıyorduk. Kaçan kaçmış, ezilen ezilmiş, meydan dağılmış, can pazarı yerini inlemelere ve bağrışmalara bırakmıştı. Dile kolay o katliamda 34 kişi orada can vermiş, 136 emekçimizde yaralanmıştı. Kaçışmalar bağrışmalar bitmiş bu kerre o zamanki adıyla cankurtaranların şimdiki adıyla ambulansların çığlıkları ortalığı inletiyor yaralılar ve katledilmiş olan emekçiler toplanarak hastanelere ve morglara taşınıyordu.

Arkadaşlarımız bir taraftan çektiğimiz filmleri toplayıp merkeze gönderirken, bir araya toplanıp merkezle irtibat kurup bir kısmımız gazeteye dönüp haberi yazmaya gittik bir kısmımızda hastanelere yöneldi. O gün bu gündür, her bir mayısta doğum günümü coşkuyla kutlayamıyorum. Sonrasında Taksim Polisler tarafından muhasaraya alındığı için girilmiyor. Emekçiler de gelmediği için onlara pasta da ikram edemiyorum. Bu gün Bayram Maltepe de kutlanacak. Bir çok emekçi belki yine Taksim’e girmeye zorlanacak ama ne yazık ki yine polisin yasakları süreceği için giremeyecek. Bir çok emekçi yine gaz yiyip büyük bir ihtimalle göz altına alınacaklarda olacaktır. Tüm bunlara rağmen yaşasın işçinin emekçinin bayramı. Coşkulu ve yasaksız kutlanacak günlerin gelmesi ve yaşanması dileğimle…