İyi bir insan olmak, kişinin kendisinden çok herkese yarar… İyi insan olmak herkese yarar da bir sana yaramaz. Onlar kırılmasın diye susarsın, ama seni kırmaktan çekinmezler. Bir de çok hassas ve ince düşünürsün ki en beteridir; ne hissettiğini ve ne düşündüğünü anlamazlar bile. Kötüleri asla yenemezsin, çünkü hiçbir zaman kötülük yapacak kadar kötü olamazsın.

İnsanın en çok aklında kalan kişiler hep onlarda derin acılar bırakan insanlardır. Zarar verirler, yıkarlar dökerler, can yakarlar ve derinden incitip kalıcı hasarlar bırakırlar. İşte tam da bu noktada hep akılda kalırlar ve sonsuza kadar unutulmazlar. Ama iyiler zerre kadar kötü iz bırakmadıkları için çok akılda kalmazlar, onlar sadece sıradan bir sevgiyle sevilirler. Rutin, stabil bir şeydir yani. Elbette ki birileri bizi sevsin diye iyi olmaya çalışmayacağız. Zarar vererek akılda kalmak yerine, kibarca yaklaşıp unutulmak daha iyi bir seçenektir bana kalırsa. Ancak iyi olmanın ben ilişkide de işe yaradığını görmedim. Mesela bu zamana kadar tanıdığım insanların hikayelerini dinlediğimde hep kendisinde derin acılar bırakmış insanları hatırladıklarını gördüm. “Çok iyi bir insandı o yüzden aklımda hala” diyene henüz hiç rastlamadım. Ama nerede bir yanlış yapan var, insan beyni onu hiç unutmaz... Onun için kendinizi hiç kimse için yormayın. Sonra yorulduğunuzla kalırsınız.

Ben insanların huylarının değişeceğine hiçbir zaman inanmadım. İnsan 7’sinde neyse 70’inde de o oluyor. Mesela aklı full fesatlığa çalışan fitne birisinin iyiye dönüştüğünü hiç görmediğim gibi, saf ve yürekten merhametli birisinin de kötülük yapan bir insana dönüştüğünü görmedim. Bu yüzden bu tarz dönüşümlere de inanmıyorum. Neysek oyuz zaten değişmemizin mümkünatı yok bence. Yalnızca bazı tercihlere bulunup zaman zaman kendimizi frenleyebiliriz. Mesela sırf hayatınızdaki insan sizi sevsin diye iyi olmaya çalışmayın ve sürekli fedakar olan bir insan olmayın. Belki yapınız böyledir ona bir şey diyemem ama inanın bana böyle olunca da kazanmıyorsunuz. Nerede büyük fedakarlıklar varsa, nerede büyük iyilikler varsa orada büyük vefasızlıklar ve hak edilmemişlikler ortaya çıkıyor. Zorlamaya gerek yok yani.