14 mayıs seçimlerinden 2 ay önce yazdığım makalemde “ihale birilerine istemeye istemeye de olsa bırakılacak” demiştim. Çünkü ortada kuruluş ayarlarıyla oynanan, cumhuriyetin kazanımı fabrikaları satılan, ekonomisi çöken, ne istedilerse verilen, yargısı ve eğitimi bitirilen bir Türkiye Cumhuriyeti Devleti vardı. Ve bu cumhuriyeti bu hale getirenlerin hiçbir şey olmamış gibi elini kolunu sallayarak gitmesi olmazdı.

Yani demem o ki bugün kapı kapı dolaşıp yurt dışından kredi bulmaya çalışan,

Ya da; kredi bulamayınca ek vergiler koyarak halkın cebindeki paraya göz dikip tüm yükü halkının omuzlarına yükleyen,

Rusya’ya olan milyarlarca dolarlık doğalgaz borcumuzdan dolayı Putinden geçici olarak bu borçları ertelemesi için diz çöken,

KPSS sınavında 80 puan ve üstü alan insanları mülakatta eleyip, haklarını kendinden olanlara helal gibi yedirip devletin kurumlarına liyakatsizleri yerleştiren,

Ülkemize Suriyelileri getiren. Bakımını sağlayan. Yetmedi bedava hastane, bedava ilaç ve üstüne maaş veren,

Birkaç yüz milyon sterlin veya euro karşılığından Türkiye’yi Avrupa’nın çöpçüsü yani Ortadoğu’nun cahili ve katilini ülkeye dolduran Sayın Kılıçdaroğlu olsaydı, bugün taraf basın ve biatçı toplum ülkeyi ayağa kaldırırdı.

Gerek 2002 yılında gerekse Ergenekon davalarının başladığı 2007 yılında birçok köşe yazım da asıl hedefin Türkiye Cumhuriyeti Devletini muasır medeniyetler seviyesine çıkarmak değil Mustafa Kemal Atatürk ve onun kurduğu Türkiye Cumhuriyeti Devleti ile hesaplaşma olduğunu yazmış.

Ve yine bundan 4 yıl önce de kaleme aldığım bir makalemde Ak Partinin seçimle ya da demokratik yollarla değil ekonomik krizle gideceğini ama bunun için 18 yıldır 81 milyonu bu iktidara mecbur bırakan biatçı toplumun ekonomik açıdan canı yanmadan birilerini göndermek hayal olur demiştim.